JAMBO!!!

21-07-2014

17.00 uur Schiphol, vertrekhal 3. Dat werd ons via de vele andere wapsapps meegedeeld. Enkele waren er al zeeeer op tijd, andere ruim op tijd en weer andere waren er gewoon 17.00uur.

Incecken bij balie 26…afscheidnemen van …..

Dat ging redelijk voorspoedig op de kilo’s na, gelukkig dat ons ALLER Emely haar kopie’s bij haar had. 40kg mag mee!! Soms wat meer, maar dat wat dan onderling verdeeld.

Gate B, daargezamelijk een Zegen over onze reis gevraagd.

ETEN….vele gingen naar de MAC, anderen hebben een broodje gegeten of nog lekkerder een pizza!!

Door de douane: alles op de band, zelfs je riem en schoenen werden gescand.

Toen 19.00 aan boord. EN….wie zitten daar helemaal vooraan met zn twee-tjs in de BUSINESCLASS, ANNIEK en BERTHILDE “omt’oekje links zeiden ze” Meiden jullie hebben een plaatsnr. Gekregen daar moeten jullie zitten!!!!

Uitzwaaituitblijvers nog gezien op het panoramadeck!!! Grandioos!

Klein half uurtje vliegen naar Brussel, daar kwamen tegen 21.00 uur aan. Het vliegtuig werd stroomde nu goed vol. Wachten..wachten…wachten…wachten….totdat er een melding kwam dat we moesten wachten op de catering…..We stegen om 23.15 op richting Zanzibar/Mombasa. Eindelijk, eindelijk landden we om 10:00

Nadat we op een mooi schoon vliegveld waren uitgecheckt, wachtte ons een heuse cultuurschok. In twee busjes gepropt, naast alle bagage, volgde een rit door Mombassa en uiteindelijk naar het Kebene Children home. Vol ongeloof en verbazing bekeken we alles om ons heen. Het was net of we een film keken over Afrika, alleen was het nu echt! De huizen, de mensen, de straatverkopers, de bedelende kindjes, de rijstijl, het getoeter, de geuren… Een onvergetelijke ervaring was ook de pont. Ongelooflijk. Het zag er letterlijk zwart van de mensen. Van een slagboom hadden ze nog nooit gehoord, evenmin als van een verstelbare laadklep. In lange rijen stonden de mensen en auto’s te wachtten en het was een onafgebroken stroom mensen en goederen. Aan de andere kant zorgde een korte plaspauze van ons aan de kant van de weg ook voor veel vermaak bij de locals.

Uiteindelijk kwamen we aan bij ons verblijf in de cottages van Kebene en parkeerden onze bagage. Nadat we al allerhartelijkst welkom waren geheten door al het personeel, volgde een hartverwarmende ontmoeting (en voor sommigen een weerzien) met de kinderen. Ook was het wel heel speciaal dat sommige van ons voor het eerst hun sponsorkindje konden zien.

Nadat we een poos gespeeld en gepraat hadden met de kinderen, was het etenstijd. We keken allemaal wat wantrouwend naar die substantie op ons bord, maar uiteindelijk viel het erg mee en was het stiekem nog best lekker. Daarna volgde de dagsluiting, die we hier de ‘’omba-time’’ noemen. Vol overgave zongen, dansten en klapten de kinderen, waar wij, stijve Hollanders, best wel aan moesten wennen en nog veel kunnen leren. Uiteindelijk was het toch tijd om terug naar de cottages te gaan, wat nog een heel avontuur was, omdat we in het donker over een smal, hobbelig paadje moesten. Een paar leuke jongens beweerden dat er slangen lagen, wat zorgde voor een luid gegil. Uiteindelijk kwamen we toch veilig aan, waarna we vermoeid van de lange dag naar bed gingen.